Skydiven in Airlie Beach!!
9 augustus 2018 - Bowen, Australië
Gister ging het dan toch echt gebeuren. Namelijk Skydiven!!!!! Waaaahh!
Mega gaaf. Ik dacht dat ik super zenuwachtig zou zijn, maar eigenlijk viel dat heel erg mee.
Om kwart voor 9 moest ik me melden op het kantoor en werd al het papierwerk geregeld.
Hierna het busje in om richting het vliegveldje te rijden in Bowen.
Na ongeveer 45 minuten kwamen we hier aan en eigenlijk viel het nog steeds mee met de zenuwen. Dat had ik eigenlijk niet verwacht. Het besef dat ik zou gaan springen was er ook totaal niet. In de hangaar moesten we nog minstens 1 uur wachten. Dit omdat er steeds in groepen van 2 werd gesprongen. Door het mooie weer was het ook mogelijk om op het strand te landen tegen extra kosten. Aangezien het toch een ones in a lifetime moment was heb ik daarvoor gekozen.
Eindelijk werden we dan in ons harnasje gehezen. Een ander Nederlands meisje was ook alleen. Toch weer toevallig en samen gingen we het vliegtuigje in. Eigenlijk viel het nog steeds mee met de zenuwen. Ik ging als eerste het vliegtuig in, omdat ik als tweede zou gaan springen. Het was echt een minivliegtuigje en we zaten op de grond met ons gezicht naar de achterkant van het vliegtuig. En daar gingen we dan. Langzaam stegen we op en het uitzicht was echt geweldig. Super heldere zee en op een bepaald moment ging de zee in een rechte lijn over in een donkere kleur. Heel apart om te zien. Door het goede weer konden we erg ver kijken en hadden we mooi zicht over alle eilanden, de bergen, de zee en de stranden.
Toen was het bijna zover we moesten ons klaar maken en dus werd ik aan mijn gids vastgemaakt. Werd alles nog een keer goed gecheckt en voor ik het wist was de deur open. Dat was wel even schrikken aangezien er ineens heel veel wind binnen kwam en eigenlijk kwam op dat moment pas het besef dat ik echt moest gaan springen. Binnen no-time was het meisje voor me gesprongen en was het mijn beurt. Ik wist totaal niet wat ik moest verwachten en was vooral erg zenuwachtig voor de vrije val. Daar hing ik dan 14000 ft boven in de lucht (4,3 km hoog). Ik keek maar niet naar beneden, want ik wist niet of ik dat wel zo leuk zou vinden. Veel tijd om na te denken had ik eigenlijk niet, want mijn benen waren uit het vliegtuig en nog geen 5 sec. later vielen we als een baksteen naar beneden. Wat een raar gevoel!!! Met een mega snelheid gingen we naar de grond en ik bedacht me what the hell heb ik net gedaan. De eerste paar seconde was het vooral gillen en daarna vooral denken dit is best leuk haha. Na ongeveer 1 minuut vallen ging de parachute open en stond me een harde klap te wachten. Dat was even bij komen en best pijnlijk. Mijn banden zaten niet helemaal goed om mijn benen dus toen de parachute open ging werden ze heel even afgekneld. Dus toen moest ik op de voeten gaan staan van de gids, om op die manier de banden anders om mijn benen te doen, dat zat iets fijner.
Nu de parachute open was kon ik heerlijk genieten van het mooie uitzicht en het feit dat je aan een parachute boven Australië zweeft. Hoe gaaf is dat!!! Ook heb ik zelf de parachute bestuurd en eigenlijk voelt dat hetzelfde als vliegeren alleen hang je er nu zelf aan!
Na ongeveer 7-10 minuten zweven ging we de landing inzetten op het strand.
Toch wel spannend, omdat we eerst een stuk boven de zee moesten zweven.
Daar gingen we dan beentjes de lucht in en wachten tot we veilig op de grond waren.
Eenmaal geland was er eigenlijk een soort van blackout. Je beseft totaal niet wat er net gebeurd is en ik weet niet, een erg raar gevoel. Terug in de hangaar was dat besef er nog steeds niet en voelde het net of we nog moesten gaan springen.
Pas toen we de film terug gingen kijken, kwam pas een beetje het besef. Het besef dat ik mezelf daadwerkelijk uit dat vliegtuig heb laten vallen. Maar het bleef zo onwerkelijk. Toen we in het busje terug gingen naar Airlie Beach, we sprongen boven Bowen, begon eigenlijk pas echt het kwartje te vallen. Zo'n bijzonder gevoel is eigenlijk niet te beschrijven.
Terug op het kantoor kreeg ik mijn certificaat overhandigd en daarmee werd dit bijzondere, mega gave moment afgesloten!!
Nu vraagt je je natuurlijk af zou je dit nog een keer doen. Dan zeg ik " this was a ones in a lifetime experience ", dus nee ik zou het niet nog een keertje doen.
Ik zou wel iedereen aanraden om het eens te proberen!!
Mega gaaf. Ik dacht dat ik super zenuwachtig zou zijn, maar eigenlijk viel dat heel erg mee.
Om kwart voor 9 moest ik me melden op het kantoor en werd al het papierwerk geregeld.
Hierna het busje in om richting het vliegveldje te rijden in Bowen.
Na ongeveer 45 minuten kwamen we hier aan en eigenlijk viel het nog steeds mee met de zenuwen. Dat had ik eigenlijk niet verwacht. Het besef dat ik zou gaan springen was er ook totaal niet. In de hangaar moesten we nog minstens 1 uur wachten. Dit omdat er steeds in groepen van 2 werd gesprongen. Door het mooie weer was het ook mogelijk om op het strand te landen tegen extra kosten. Aangezien het toch een ones in a lifetime moment was heb ik daarvoor gekozen.
Eindelijk werden we dan in ons harnasje gehezen. Een ander Nederlands meisje was ook alleen. Toch weer toevallig en samen gingen we het vliegtuigje in. Eigenlijk viel het nog steeds mee met de zenuwen. Ik ging als eerste het vliegtuig in, omdat ik als tweede zou gaan springen. Het was echt een minivliegtuigje en we zaten op de grond met ons gezicht naar de achterkant van het vliegtuig. En daar gingen we dan. Langzaam stegen we op en het uitzicht was echt geweldig. Super heldere zee en op een bepaald moment ging de zee in een rechte lijn over in een donkere kleur. Heel apart om te zien. Door het goede weer konden we erg ver kijken en hadden we mooi zicht over alle eilanden, de bergen, de zee en de stranden.
Toen was het bijna zover we moesten ons klaar maken en dus werd ik aan mijn gids vastgemaakt. Werd alles nog een keer goed gecheckt en voor ik het wist was de deur open. Dat was wel even schrikken aangezien er ineens heel veel wind binnen kwam en eigenlijk kwam op dat moment pas het besef dat ik echt moest gaan springen. Binnen no-time was het meisje voor me gesprongen en was het mijn beurt. Ik wist totaal niet wat ik moest verwachten en was vooral erg zenuwachtig voor de vrije val. Daar hing ik dan 14000 ft boven in de lucht (4,3 km hoog). Ik keek maar niet naar beneden, want ik wist niet of ik dat wel zo leuk zou vinden. Veel tijd om na te denken had ik eigenlijk niet, want mijn benen waren uit het vliegtuig en nog geen 5 sec. later vielen we als een baksteen naar beneden. Wat een raar gevoel!!! Met een mega snelheid gingen we naar de grond en ik bedacht me what the hell heb ik net gedaan. De eerste paar seconde was het vooral gillen en daarna vooral denken dit is best leuk haha. Na ongeveer 1 minuut vallen ging de parachute open en stond me een harde klap te wachten. Dat was even bij komen en best pijnlijk. Mijn banden zaten niet helemaal goed om mijn benen dus toen de parachute open ging werden ze heel even afgekneld. Dus toen moest ik op de voeten gaan staan van de gids, om op die manier de banden anders om mijn benen te doen, dat zat iets fijner.
Nu de parachute open was kon ik heerlijk genieten van het mooie uitzicht en het feit dat je aan een parachute boven Australië zweeft. Hoe gaaf is dat!!! Ook heb ik zelf de parachute bestuurd en eigenlijk voelt dat hetzelfde als vliegeren alleen hang je er nu zelf aan!
Na ongeveer 7-10 minuten zweven ging we de landing inzetten op het strand.
Toch wel spannend, omdat we eerst een stuk boven de zee moesten zweven.
Daar gingen we dan beentjes de lucht in en wachten tot we veilig op de grond waren.
Eenmaal geland was er eigenlijk een soort van blackout. Je beseft totaal niet wat er net gebeurd is en ik weet niet, een erg raar gevoel. Terug in de hangaar was dat besef er nog steeds niet en voelde het net of we nog moesten gaan springen.
Pas toen we de film terug gingen kijken, kwam pas een beetje het besef. Het besef dat ik mezelf daadwerkelijk uit dat vliegtuig heb laten vallen. Maar het bleef zo onwerkelijk. Toen we in het busje terug gingen naar Airlie Beach, we sprongen boven Bowen, begon eigenlijk pas echt het kwartje te vallen. Zo'n bijzonder gevoel is eigenlijk niet te beschrijven.
Terug op het kantoor kreeg ik mijn certificaat overhandigd en daarmee werd dit bijzondere, mega gave moment afgesloten!!
Nu vraagt je je natuurlijk af zou je dit nog een keer doen. Dan zeg ik " this was a ones in a lifetime experience ", dus nee ik zou het niet nog een keertje doen.
Ik zou wel iedereen aanraden om het eens te proberen!!
Fijn dat je er zo van kunt genieten en wij genieten op deze manier ook met je mee
Laten we hopen dat deze reis zich op deze manier voortzet zodat je straks met een lading van prettige ervaringen en uitgerust , snel aan je nieuwe carriëre kunt beginnen
Ik geniet hier zeker van:)